landscapes

Door intensief gebruik bleekte het weelderige kleurenpalet waarin de wereld bedacht werd beetje bij beetje af, tot zelfs het lichtste geel verdween en tot een dof wit herleid was.
We hadden dit nochtans zien aankomen! Wetenschappers waarschuwden al eeuwen geleden voor het sobere lot dat ons allen te wachten stond: ‘Indien de zon aan dit tempo blijft doorschijnen zullen onze kleinkinderen de subtiele nuances van een druilerige herfstdag niet meer kennen, en onze achterkleinkinderen zullen moeite ondervinden bramen van frambozen te onderscheiden, en binnen 200 jaar zal zelfs het azuurblauw van de mediterrane zee helemaal verdwenen zijn. Een golvende melkachtige vloeistof, die rustig op en neer het zand ebt, dat ook spierwit geworden is.'
Maar, zoals dat dan gaat met wetenschappelijk advies, hadden mensen weinig boodschap aan de waarschuwingen over het dreigende noodloot en ging men rustig verder met het schikken van kleurrijke bloemstukken. Toen ook de bakker er niet meer in slaagde een wit brood van het bruine te onderscheiden sloeg de onrust eindelijk om in wereldwijde paniek. Tevergeefs probeerde men zich nog te verzetten, maar het proces was onomkeerbaar geworden. In een wanhoopsdaad werd een Mondriaan in een donkere, hermetisch afgesloten kluis gestockeerd. Helaas! Nu rest enkel nog een leeg canvas, opgedeeld in kleinere, alsook lege, vakjes. Een paar jaar geleden ging de laatste ooggetuige van de befaamde kleurcomposities heen. En aangezien men voordien nooit de moeite had gedaan een prent te voorzien van een kleurenlegende, kan men nu enkel nog gissen naar het abstracte kleurenspel van de beroemde Nederlander.
Ondertussen is het normaliteit geworden. Toch breken sommige filosofen er zich nog het hoofd over, de meest gefrustreerde onder hen schrijven ellenlange hypothesen over hoe de bladkorrelstructuur het kleurenspel van het viooltje zou kunnen verklappen.
Maar eender wie die een vorm van innerlijke rust wenst legt zich neer bij de monochrome werkelijkheid en leert appreciatie hebben voor de subtiele schoonheid van deze bleke wereld. Waar voordien de boswandeling ontroerde door zijn warm melancholische kleurenspel, wordt de wandelaar nu verwondert door de talloze manieren waarop het licht dat door het bladerdek naar beneden schijnt teruggekaatst wordt. De grove ruwheid van de bleke schors valt bijna niet te vergelijken met de donzige onderkant van een elzenblad. De gaafheid van stilstaand water snijdt genadeloos door omgeploegde aarde heen. En op een mistige ochtend vervagen scherpe topjes van het witte gras aan diens voeten richting een mistige vlek in de verte.
Door het ontbreken van kleur herontdekte men textuur. Een wereld die misschien wel harmonieuzer bleek. Nu de dramatische intensiteit van kleur verdwenen is heeft het leven een trager tempo aangenomen.
Een gematigde wereld.
Met ergens een witte villa met een gebleekt pannendak, met daarin een nieuwsgierig kind dat in een van de schuiven van een witte ladekast op zolder een dagboek van een overgrootouder vindt. Met daarin de memoires aan een jeugd waarin de laatste beetjes pigment nog grote indrukken hadden achtergelaten. En hoe de dagen toen ook kleuren waren, hoe 2 november lichtpaars was en 15 maart gifgroen en hoe 3 mei onverwachts magenta bleek te zijn. Pagina na pagina over hoe blauw steeds een weg vond naar beneden, en hoe geel net aan iedere vorm van zwaartekracht leek te ontsnappen en zich zorgeloos in iedere richting wist uit te breiden, en hoe rood! En alles daartussenin.
Het kind kruipt onder de linnen lakens en kijkt toe hoe papyruskleurige handen het dekbed over zich heen trekken.
Wanneer het de ogen terug opent ligt het languit in diepblauw gras dat zich over de heuvel uitstrekt tot aan de okergele hemel. Met abrikooskleurige handen plukt het 3 lange grashalmen en begint ze door elkaar te vlechten.